Οίκος Βιλλεαρδουίνων
Οι Βιλλεαρδουίνοι, οικογένεια ευγενών από την Καμπανία, συνδέθηκαν με την
ελληνική ιστορία ως μέλη της αριστοκρατίας της Λατινικής Αυτοκρατορίας κατά την
περίοδο της Φραγκοκρατίας. Το όνομα της οικογένειας προερχόταν από την ονομασία
του πύργου de
Villehardouin.
o Γοδεφρείγος Βιλλεαρδουίνος, ιππότης, σταυροφόρος της Τέταρτης
Σταυροφορίας
o Γοδεφρείγος Α΄Βιλλεαρδουίνος, ανηψιός του Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου,
ιππότης, σταυροφόρος της Δ΄ Σταυροφορίας
o Γοδεφρείγος Β΄Βιλλεαρδουίνος, Πρίγκηπας (Ηγεμόνας) της Αχαΐας,
πρώτος γιος του Γοδεφρείδου Α΄ Βιλλεαρδουίνου.
o Γουλιέλμος Β΄Βιλλεαρδουινος, Πρίγκηπας (Ηγεμόνας) της Αχαΐας, γιος
του Γοδεφρείδου Α΄ Βιλλεαρδουίνου και αδελφός του Γοδεφρείδου Β΄ Βιλλεαρδουίνου.
o Πριγκήπισσα Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνου, κόρη του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου
o Πριγκήπισσα Ισαβέλλα Α΄ της Αχαϊας, κόρη του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου, γνωστή
και ως Ιζαμπώ, (γεννήθηκε 1260/63, πέθανε το 1312) ήταν η μεγαλύτερη
κόρη του Γουλιέλμου Β΄Βιλλεαρδουίνου και κύριος κληρονόμος του.
Μέλη του οίκου έδρασαν μετά τη Δ΄
Σταυροφορία (1204) ως ιδρυτές του πριγκιπάτου της Αχαΐας και αυθέντες του
Μορέως, όπως επίσης και ως ανώτεροι αξιωματούχοι του Λατίνου αυτοκράτορα τη
Κωνσταντινούπολης. Ο Γοδεφρείγος Βιλλεαρδουίνος αναδείχθηκε σε μεγάλο
υποστηρικτή της ενότητας των Φράγκων κατακτητών. Παράλληλα, συμμετείχε ενεργά
στη στρατιωτική υπεράσπιση των φράγκικων κατακτήσεων.
Ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος
Ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος
Ο Γουλιέλμος, πρίγκηπας
του πριγκηπάτου των Φράγκων της Αχαΐας, διαδέχτηκε στην εξουσία τον Γοδεφρείγο
Β. Είχε γεννηθεί στην Ελλάδα και μιλούσε την ελληνική γλώσσα σα να ήταν δική
του. Σύμφωνα με το Μίλλερ, ήταν η πλέον τολμηρή και ιπποτική φυσιογνωμία της
Φραγκοκρατούμενης Ελλάδας και λέγεται ότι συνδύαζε το ιπποτικό πνεύμα της
Γαλλίας με το πονηρό του Ομητικού Οδυσσέα. Αυτός, επίσης, έγινε ο ήρωας του
ποιήματος «Το Χρονικόν του Μορέως»,
που υμνεί τα κατορθώματα αυτού του ηγεμόνα «που
μόχθησε περισσότερο απ΄όλους όσοι γεννήθηκαν στα μέρη της Ρωμανίας»
Ο πρώτος στόχος του
ήταν να κατακτήσει την πανίσχυρη Μονεμβασιά, γι΄ αυτό και συμμάχησε με τον
ηγεμόνα της Αθήνας, το Δούκα της Νάξου, τον Κόμη της Κεφαλονιάς και το Βενετικό
στόλο για την πολιορκία της πόλης. Το κάστρο της Μονεμβασιάς άντεξε στην
πολιορκία για τρία χρόνια, αλλά το 1248 η ελληνική φρουρά αναγκάστηκε να
διαπραγματευθεί τη παράδοση του κάστρου και να δεχτεί την τελική συμφωνία για
την επέκταση της φραγκικής κυριαρχίας στη πόλη και στο κάστρο. Μάλιστα, η
παράδοση της Μονεμβασιάς έφερε και την υποταγή των Τσακώνω, που αν και η χώρα
τους είχε λεηλατηθεί από το Γοδεφρείγο και του είχαν υποσχεθεί υπακοή, δεν
είχαν αναγνωρίσει τη φραγκική κυριαρχία ως εκείνη την ώρα. Ο Γουλιέλμος έχτισε για την προστασία και την
ασφάλεια της περιοχής αξιόλογα κάστρα στο
Μιστρά (1249) - ο οποίος αντιπροσωπεύει όσο κανένα άλλο μέρος , εκτός από
την Κωνσταντινούπολη τη διατήρηση του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στον ανταγωνισμό
του με τους Φράγκους- στη Μάνη
(1249), στο Λέυκτρο (Beaufort, κατά τους Γάλλους)
και άλλα. Τα κάστρα της Μάνης και του Λέυκτρου περιόρισαν τους Μανιάτες τόσο,
ώστε η εξουσία του Γουλιέλμου αναγνωριζόταν τώρα από όλο το Μοριά (εκτός από
τις βενετοκρατούμενες Μεθώνη και Κορώνη).
Στα χρόνια του Γουλιέλμου η ηγεμονία φτάνει στο μεσουράνημά της και ο
Μοριάς εκείνα τα χρόνια γίνεται το ευνοούμενο καταφύγιο των ιπποτών της
Γαλλίας.
Η
ανάμειξή του στη διαμάχη ανάμεσα στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στηνΑυτοκρατορία της Νίκαιας υπήρξε καταστρεπτική. Αποβλέποντας σε επέκταση της
κυριαρχίας του στη Βόρεια Ελλάδα (και ίσως στο λατινικό θρόνο της
Κωνσταντινούπολης) συμμάχησε με τον πεθερό του και δεσπότη της Ηπείρου, Μιχαήλ Β΄Δούκα και με το βασιλιά της Σικελίας, Μανφρέδο, εναντίον του Μιχαήλ Παλαιολόγου της Νίκαιας. Όμως, στη μάχη της Πελαγονίας, το Σεπτέμβρη του 1259, ο στρατός της Νίκαιας θριάμβευσε επί των συμμάχων. Ο
ίδιος ο Γουλιέλμος συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Μιχαήλ Παλαιολόγος
συναίνεσε να απελευθερώσει το Γουλιέλμο και τους Φράγκους αιχμαλώτους, αφού ο
Γουλιέλμος δέχτηκε τελικά - μετά από τρία χρόνια αιχμαλωσίας - τον όρο του, να παραδώσει δηλαδή στους Βυζαντινούς τα
τέσσερα ισχυρά κάστρα της Νότιας Πελοποννήσου (Μονεμβασιάς, Γερακίου, Μάνης και
Μυστρά). Η μάχη της Πελαγονίας, λοιπόν, αν και είχε προσωρινή σημασία για
την τύχη της Ηπείρου, υπήρξε μοιραίο χτύπημα για τη Φραγκική ηγεμονία της
Αχαϊας: Από το 1262, χρονολογία παραχώρησης
των φρουρίων, αρχίζει η παρακμή της Φράγκικης κυριαρχίας στην Πελοπόννησο.
.
Πηγές:
·
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος - Λαρούς –
Μπριτάννικα (εκδ. 1988)
·
Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα, William Miller (Εκδ. Ελληνικά Γράμματα)
Από
τους μαθητές του Β2: Μπερζέστα Κούκα, Πανταζή Θανάση, Τσίπουρα Βαγγέλη,
Τραϊφόρο Νικόλαο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου